E.İLKÖĞRETİM MÜFETTİŞİ CAFER GÜRHAN

ŞEYTANIN DANSI

Şeytanı, cin peri gibi hep hayali bir varlık olarak bilirdim. Kulaktan duyma çocukluk masallarıyla tanıdım kendini. Şeytanın nerede, ne zaman, kimin gözüne hangi donda gözükeceği belli olmaz derlerdi, bizlerde inanırdık çocukluk duygularıyla. Bu inandıklarımız yerleşmiş bilinçaltına at atabilirsen.

Şeytan, istenmeyen bir varlıktı benim için, hem de korku kaynağı. Yaşım ilerledikçe şeytan adam benzetmelerini duymaya başladım.  İşini bildiren, olmazları olduranlardı şeytan adam benzetmeleri. Herkesin çevresinde tek tük olduğu gibi benim çevremde de vardı şeytan adam benzetmesi tanımlarına uyanlar.

Ağızları laf yapıyordu. İnandırıyorlardı kendilerine kendini dinleyenleri. Sanki dünyada tek doğru O, tek bilge oymuş gibi izlenim verirlerdi çevresindekilere. Çevresindekiler de çekinirlerdi şeytan adamdan. Şeytan korku kaynağıydı ya bilinçaltlarında.

Aynı zamanda olmaz kötülüklerde yapabilirlerdi çekinmeden en yakın dostlarına bile. Dostları onlar için kuldu hatta köle olmalıydı. O, hâkim olmalıydı her zaman her yerde.

Şeytan adam, herkesin altından girer üstünden çıkar işini hallederdi. Hallettiği işin nimetlerinden de yararlanırdı. Biraz da yararlandırırdı. “Kaz al tavuk ver” misali. İnsanlarda beladan kurtulalım diye hallederlerdi işini. Sanki onlardan kaçmaları beladan kaçmaydı, kendini güvence altına almaydı.

Şeytan adamlarla yaşayanlar baktılar ki şeytanlıkta iş var, ekmek var, para var, onlarda başladılar acemice şeytan adam rollerini oynamaya. Baştan sıkıntı çektiler. İnandıramadılar çevresindekileri, ama yılmadan devam ettiler yollarına kâh deliliğe vurdular, kâh bilgeliğe. Sonunda başardılar şeytan adam olmayı. Artık başa baştı sayıları, kul ve köle gördükleri insanlarla.

Sıkıntıyı; kul, köle gibi görülen, beladan ve kötülükten korkan, korkak insanlar çekiyordu.

Dürüst ve namuslu insanlar usanmışlardı erdemli olmaktan, erdemleri taşımaktan. Bir çıkarları da yoktu böyle yaşamaktan. Hem horlanmışlar hem bir kenara bırakılmışlardı, dürüst ve namuslu olduklarından. Onlarda laf yapabilmeliydiler, onlarda işini halletmeliydiler, birlikte yaşıyorlarsa aynı zaman, aynı zemin ve iklimde. Onların da çıkarı olmalıydı, onlar da nimetlerden yararlanmalıydılar.

Gel zaman git zaman herkes şeytan adam olmuş masal ülkesinde. Herkes birbirine düşmüş, şeytanca işini yapabilmek için. Ama boşuna, koşullar eşit, çarklar dönmüyor, değirmen çarkına su gelmiyor.

Olur muydu? Böyle hayat nasıl devam edecekti? Bu düzen yine bozulmalıydı, çarklar dönmeliydi.

Şeytansız olur muydu?

Yeni yeni yöntem buldular, şeytan adamlara şapkasını ters giydirecek kadar ustalaşan şeytanın, şeytan adamları.

 Alevi Sünni dediler,

Sağ sol dediler,

Türk Kürt dediler,

Ocu dediler bucu dediler işlerini hep gördüler, gördürdüler.

Her yerde ve her zaman sayıları az olmalıydı. Herkes şeytan olmamalıydı. Yaşam tarzlarını ve egemenliklerini kırmaya uğraşanlar yok olmalıydı.

Onların yaşadığı yerde hak, adalet, eşitlik olmamalıydı. Bunlar bulunursa Onlar bulunur muydu?

Bu ayrımı onlarda biliyorlardı hem de şeytanca. Biliyorlardı ki en büyük düşmanları beyindi, düşünceydi, akıldı, bilimdi fendi. Önce bu düşünceye sahip olanlar ayıklanmalıydı. Çarkların önü tıkanmamalıydı. Değirmenin savağına su akmalıydı. Acımasızca yok ettiler düşünebilen ana kuzularını. Acımadılar, acındırdılar kendilerine.

Ne Allah korkusu vardı kendilerinde, ne memleket sevgisi. Ne de insandılar.

Şeytandı onlar şeytan.

Şeytan hayaldi, ütopyaydı masallarda yaşardı.        

Onların bir elinde kaymak, bir elinde bal vardı. Balı tutan parmağını yalamalıydı.

Benim çevremde de şeytanlar vardı. Hep ben diyenler şeytandı.